بسم الله الرحمن الرحیم – نقد فا – این از آن فیلمهایی بود که دیدنش برای من عذاب آور بود فیلمی که به هیچ یک از آن مسایلی که باید یک فیلم به آن پایبند باشد ، پایبند نبود.

نوح نه یک فیلم تاریخی است ، نه مذهبی و نه حتی فانتری و تخیلی ، یعنی سعی کرده همه اینها باشد اما نتوانسته حتی یکی از اینها باشد. فیلمی که سرنوشت فرشتگان را چنان مسخره و دور از ذهن و حتی توهم تصویر می کند که هیچکس برایش باور پذیر نباشد. فیلمی که نه پیامبری در آن است و نه سلحشوری نه مسلمانان را راضی کرده و نه یهودیان و مسیحیان را.

در یک نظر سنجی عده زیادی از مسیحیان در آمریکا این فیلم را غیر دینی دانسته بودند.

با یک مثال حس مردم نسبت به این فیلم را برایتان جا می اندازم. فرض کنید هزینه ی زیادی می کنید تا به سالن سینما بروید یا مدتها طول میکشد که یک فیلم را که تبلیغات شده ترسناک ترین فیلم دنیاست ببنید ولی بعد از دیدن دقایقی از فیلم متوجه می شوید که آن فیلم اصلا با آن چه که شما فکر میکردید فرق داشته و اصلا یک فیلم کمدی و خنده دار است.

تبلیغات وسیع فیلم و داستان جذاب زندگی حضرت نوح (ع) بسیاری از مردم جهان را بر آن می داشت که این فیلم را به عنوان یک فیلم مذهبی ببینند و بعد مواجه می شدند با این فیلم. یک جور بازی با احساسات دینی.

بازی راسل کرو مثل همیشه خوب و جذاب است البته به نظر من این یک نقطه سیاه در کارنامه اوست زیرا همه منتظر راسل کرو گلادیاتور هستند و ناگاه مواجه می شوند با “راسل کرو” ای که فقط صدا و چهره اش آن راسل همیشگی است و بازی اش خیلی  بیرون از فیلم و کیفیتش قرار گرفته.